Διαφορά μεταξύ πρόθεσης και κίνητρο

2019

Η πρόθεση είναι το βασικό στοιχείο για να καταστεί κάποιος υπεύθυνος για το έγκλημα, το οποίο είναι σε αντίθεση με το κίνητρο. Παρόλο που συχνά χρησιμοποιούμε τους δύο όρους εναλλακτικά, αυτά είναι διαφορετικά στα μάτια του νόμου. Ενώ η πρόθεση σημαίνει το σκοπό να κάνει κάτι, το κίνητρο καθορίζει το λόγο για τη διάπραξη μιας πράξης.

Η πρωταρχική διαφορά ανάμεσα στην πρόθεση και το κίνητρο είναι ότι η πρόθεση δείχνει συγκεκριμένα την ψυχική κατάσταση του κατηγορούμενου, δηλαδή τι συμβαίνει στο μυαλό του, κατά τη στιγμή της διάπραξης ενός εγκλήματος, ενώ το κίνητρο συνεπάγεται το κίνητρο, δηλαδή τι οδηγεί ένα άτομο να κάνει ή να αποφύγετε να κάνετε κάτι. Ας ρίξουμε μια ματιά στο άρθρο που δίνεται παρακάτω, για να κατανοήσουμε περισσότερες διαφορές μεταξύ των δύο.

Συγκριτικό διάγραμμα

Βάση σύγκρισης	Πρόθεση	Κίνητρο
Εννοια	Η πρόθεση αναφέρεται σε μια σκόπιμη δράση και μια συνειδητή απόφαση να εκτελέσει μια πράξη, η οποία απαγορεύεται από το νόμο.	Το κίνητρο παραπέμπει στη δευτερεύουσα αιτία, που προκαλεί σε ένα άτομο να κάνει ή να απέχει από μια συγκεκριμένη πράξη.
Τι είναι αυτό?	Σκοπός	Κινητήρια δύναμη
Σκοπός	Εκφράζεται	Σιωπηρή
Ποινική ευθύνη	Είναι σημαντικό να προσδιοριστεί η ποινική ευθύνη.	Είναι ασήμαντο να καθορίζεται ποινική ευθύνη.

Ορισμός της πρόθεσης

Στο ποινικό δίκαιο, η πρόθεση ορίζεται ως ο σκόπιμος στόχος που οδηγεί ένα άτομο σε έγκλημα απαγορευόμενο από το νόμο ή που μπορεί να οδηγήσει σε παράνομο αποτέλεσμα. Η χρήση συγκεκριμένων μέσων που οδήγησαν στη διάπραξη ενός εγκλήματος εκφράζει την πρόθεση του ύποπτου.

Με τους καλύτερους όρους, η πρόθεση περιγράφει τη βούληση ή το σχέδιο ενός ατόμου. Έτσι, όταν μια ενέργεια εκτελείται εκ προθέσεως, αυτό συνεπάγεται την προθυμία ή τον σκοπό ενός ατόμου να το πράξει και όχι ένα ατύχημα ή λάθος, όπου είναι εντελώς γνωστός για τις συνέπειες της πράξης. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η πρόθεση είναι το κύριο στοιχείο για την επίθεση της υπαιτιότητας.

Δεν έχει σημασία αν η πράξη έχει διαπραχθεί με καλή πρόθεση ή κακή. Εάν ένα άτομο κάνει κάτι σκόπιμα και συνειδητά, το οποίο απαγορεύεται από το νόμο, αυτό θα ισοδυναμεί με ποινική ευθύνη.

Ορισμός του μοτίβου

Το κίνητρο μπορεί να περιγραφεί ως ο βασικός στόχος πίσω από τη διεξαγωγή μιας πράξης που οδηγεί την πρόθεση ενός ατόμου. Εν συντομία, είναι το κίνητρο, δηλαδή ο λόγος, που ωθεί τον κατηγορούμενο να ασκήσει εγκληματική δραστηριότητα.

Το κίνητρο πίσω από ένα ποινικό αδίκημα θεωρείται άσχετο με τη διαπίστωση της ενοχής ενός ατόμου, διότι αποσαφηνίζει μόνο τους κατηγορούμενους λόγους, ενεργεί ή αποφεύγει να ενεργεί με συγκεκριμένο τρόπο. Ωστόσο, απαιτείται για την αστυνομική έρευνα και άλλα στάδια της υπόθεσης.

Βασικές διαφορές μεταξύ της πρόθεσης και του λόγου

Τα ακόλουθα σημεία είναι σημαντικά όσον αφορά τη διαφορά μεταξύ πρόθεσης και κινήτρου:

Στο ποινικό δίκαιο, ο όρος πρόθεση εξηγείται ως η σκόπιμη αιτία και η γνωστή προσπάθεια να ενεργεί με συγκεκριμένο τρόπο που δεν επιτρέπεται από το νόμο. Αντιθέτως, το κίνητρο ορίζεται ως η σιωπηρή αιτία, η οποία υποκινεί ένα άτομο να κάνει ή να μην κάνει κάτι.
Η πρόθεση ενός προσώπου μπορεί να προσδιοριστεί με τη χρήση συγκεκριμένων μέσων και των περιστάσεων που οδήγησαν στο ποινικό αδίκημα. Αντιστρόφως, το κίνητρο είναι ο λόγος, που οδηγεί ένα άτομο να κάνει μια πράξη ή να απέχει από τη δράση με συγκεκριμένο τρόπο.
Ενώ η πρόθεση είναι ο ρητά καθορισμένος σκοπός του εγκλήματος, το κίνητρο είναι κρυμμένο ή σιωπηρό σκοπό.
Όταν η πρόθεση ενός προσώπου είναι το στοιχείο για την τοποθέτηση της ποινικής ευθύνης, πρέπει να αποδεικνύεται πέρα από εύλογες αμφιβολίες. Αντίθετα, το κίνητρο δεν είναι το κύριο στοιχείο για την τοποθέτηση της υπαιτιότητας, οπότε δεν χρειάζεται να αποδειχθεί.

συμπέρασμα

Ενώ η πρόθεση καθορίζει αν ο κατηγορούμενος διαπράττει το έγκλημα σκόπιμα ή τυχαία, το κίνητρο απαντά στην ερώτηση, γιατί ο κατηγορούμενος διέπραξε το έγκλημα. Με απλά λόγια, το κίνητρο προωθεί την πρόθεση, οπότε το τελευταίο προέρχεται από το πρώτο.

Σε κάθε ποινική υπόθεση, η πρόθεση του κατηγορούμενου είναι πρωτίστως γιατί, η ενοχή ή η αθωότητα μπορεί να αποδειχθεί μόνο με αυτό. Από την άλλη πλευρά, το κίνητρο δεν παίζει σημαντικό ρόλο στον καθορισμό της ενοχής ή της αθωότητας.