Από την άλλη άκρη, η θεωρία Υ είναι διαμετρικά αντίθετη προς τη θεωρία Χ η οποία δείχνει τη σύγχρονη και δυναμική προσέγγιση των ατόμων και στηρίζεται στις υποθέσεις που είναι πρακτικές στη φύση. Σε αυτό το άρθρο, πρόκειται να μιλήσουμε για τις μεγάλες διαφορές μεταξύ Θεωρίας Χ και Θεωρίας Υ.
Συγκριτικό διάγραμμα
| Βάση σύγκρισης | Θεωρία Χ | Θεωρία Υ |
|---|---|---|
| Εννοια | Η Θεωρία X είναι μια θεωρία κινήτρων, η οποία περιλαμβάνει υψηλή εποπτεία και έλεγχο των υφισταμένων και μεγαλύτερο βαθμό συγκέντρωσης. | Η Θεωρία Υ είναι μια προηγμένη θεωρία, όπου θεωρείται ότι οι εργαζόμενοι αυτοδιεγείρονται και αυτο-κίνητροι για ανάπτυξη και ανάπτυξη και συμμετέχουν ενεργά στη λήψη αποφάσεων. |
| Εργασία | Αντιπαθεί εργασία | Η δουλειά είναι φυσική |
| Φιλοδοξία | Μικρή ή μη φιλοδοξία | Πολύ φιλόδοξο |
| Ευθύνη | Αποφεύγει την ευθύνη. | Αποδοχή και αναζήτηση ευθύνης. |
| Στυλ ηγεσίας | Αυταρχικός | Δημοκρατικός |
| Κατεύθυνση | Απαιτείται σταθερή κατεύθυνση. | Δεν απαιτείται ελάχιστη κατεύθυνση. |
| Ελεγχος | Σφιχτός | Επιεικής |
| Εξουσία | Κεντρικό | Αποκεντρωμένη |
| Αυτοκίνηση | Απών | Παρόν |
| Εστιάζει | Ψυχολογικές ανάγκες και ανάγκες ασφάλειας | Κοινωνικές ανάγκες, ανάγκες εκτίμησης και ανάγκες αυτοκατανάλωσης. |
Ορισμός της Θεωρίας X
Η θεωρία X είναι ένα παραδοσιακό μοντέλο κινήτρων και διαχείρισης. Λαμβάνει υπόψη την απαισιόδοξη συμπεριφορά ενός μέσου ανθρώπινου όντος, ο οποίος είναι λιγότερο φιλόδοξος και εγγενώς τεμπέλης. Το στυλ διοίκησης εφαρμόζεται από τη διοίκηση, όπου οι διαχειριστές παρακολουθούν στενά και εποπτεύουν κάθε εργαζόμενο.
Οι χώροι πάνω στους οποίους βασίζεται η θεωρία Χ αναφέρονται παρακάτω:
- Από τη φύση του, ένα άτομο είναι άβολο και θα αποφύγει την εργασία, στο μέτρο του δυνατού.
- Ο μέσος άνθρωπος είναι άβολος, δεν του αρέσουν οι ευθύνες και προτιμά την εποπτεία.
- Αυτός / αυτή είναι αυτοπροσανατολισμένος και αδιάφορος για τους οργανωτικούς στόχους.
- Ο εργαζόμενος αντιστέκεται στην αλλαγή και δίνει την υψηλότερη προτεραιότητα στην ασφάλεια της εργασίας.
- Δεν είναι πολύ έξυπνος και μπορεί εύκολα να εξαπατηθεί.
Με βάση τις παραπάνω παραδοχές, συμπεραίνεται ότι η διοίκηση είναι υπεύθυνη για την οργάνωση πόρων, για την επιχείρηση, με στόχο το οικονομικό κέρδος. Στη συνέχεια, η διοίκηση κατευθύνει τις προσπάθειες των εργαζομένων και παρακινεί και ελέγχει τις ενέργειές τους, ώστε να λειτουργούν σύμφωνα με τις ανάγκες του οργανισμού. Επιπλέον, πρέπει να παρακολουθούνται, να πεισθούν, να επιβραβεύονται και να τιμωρούνται, αλλιώς θα παραμείνουν αδρανείς.
Ορισμός της θεωρίας Υ
Η θεωρία Y είναι μια σύγχρονη προσέγγιση για τα κίνητρα, που προτάθηκε από τον McGregor. Χρησιμοποιεί το συμμετοχικό στυλ διοίκησης και υποθέτει ότι το εργατικό δυναμικό είναι αυτόνομα και απολαμβάνει το έργο που του έχει ανατεθεί για την επίτευξη των οργανωτικών στόχων. Σύμφωνα με τη θεωρία, οι εργαζόμενοι είναι το πιο πολύτιμο περιουσιακό στοιχείο της εταιρείας. Ακολουθούν οι βασικές υποθέσεις αυτού του μοντέλου:
- Οι εργαζόμενοι συνήθως αρέσκονται στην εργασία και είναι φυσικοί όπως το παιχνίδι και η ξεκούραση. Η απόδοση της εργασίας είναι διακριτική και παρέχει μια αίσθηση εκπλήρωσης, αν έχει νόημα.
- Αυτός / αυτή μπορεί να αναπτύξει αυτοέλεγχο και αυτοκίνηση, στο πλαίσιο των οργανωτικών στόχων.
- Οι ανταμοιβές σε σχέση με το επίτευγμα οδηγούν σε δέσμευση προς τους στόχους.
- Ένας μέσος εργαζόμενος, μην ξεφεύγετε από την ευθύνη, μάλλον τον επιδιώκει.
- Οι ικανότητες και το διαμέτρημα των εργαζομένων δεν χρησιμοποιούνται επαρκώς, οι οποίοι διαθέτουν απεριόριστες δυνατότητες.
Με βάση αυτές τις παραδοχές, μπορεί να συναχθεί ότι η διοίκηση είναι υπεύθυνη για την οργάνωση των πόρων με στόχο την επίτευξη οικονομικών και κοινωνικών στόχων. Επιπλέον, οι υπάλληλοι δεν είναι λιποθυμητές από τη φύση τους, αλλά συμπεριφέρονται έτσι, λόγω της εμπειρίας. Επιπλέον, είναι καθήκον της διοίκησης να δημιουργήσει ένα τέτοιο περιβάλλον για τους εργαζόμενους ώστε να τους βοηθήσουν να επιτύχουν τους στόχους τους.
Βασικές διαφορές μεταξύ θεωρίας Χ και θεωρίας Υ
Τα παρακάτω σημεία είναι σημαντικά, όσον αφορά τη διαφορά μεταξύ Θεωρίας Χ και Θεωρίας Υ:
- Η θεωρία X προωθείται από τον McGregor, η οποία υποδεικνύει ένα σύνολο υποθέσεων, ότι ένας μέσος εργαζόμενος έχει κίνητρο να ικανοποιήσει τις δικές του ανάγκες και να μην συμβάλει στην εκπλήρωση των οργανωτικών στόχων. Αντιστρόφως, η θεωρία Υ βασίζεται στην υπόθεση ότι ένας μέσος άνθρωπος είναι κίνητρο για ανάπτυξη και ανάπτυξη και συμβάλλει στην επίτευξη οργανωτικών στόχων.
- Η θεωρία Χ υποθέτει ότι ένας υπάλληλος δεν θέλει να εργαστεί, ενώ η θεωρία Υ προϋποθέτει ότι η εργασία είναι φυσική για τους εργαζόμενους.
- Η θεωρία X λέει ότι οι υπάλληλοι είναι άβολα, ενώ οι εργαζόμενοι είναι πολύ φιλόδοξοι, λέει η θεωρία Y.
- Σύμφωνα με τη θεωρία Χ, έχει συναχθεί ότι οι άνθρωποι δεν τους αρέσει να παίρνουν ευθύνες και να τις αποφεύγουν στο μέτρο του δυνατού. Από την άλλη πλευρά, η θεωρία Υ συνάγει ότι οι άνθρωποι δέχονται και επιζητούν την ευθύνη.
- Το στυλ ηγεσίας που υιοθετήθηκε από τη διοίκηση, στην περίπτωση της θεωρίας Χ είναι αυταρχικό. Αντίθετα, υιοθετείται το στυλ δημοκρατικής ηγεσίας στην περίπτωση της θεωρίας Y.
- Θεωρητικά X, θεωρείται ότι οι εργαζόμενοι χρειάζονται συνεχή εποπτεία και κατεύθυνση. Αντίθετα, θεωρητικά, Υ, η υπόθεση είναι ότι οι εργαζόμενοι δεν χρειάζονται μεγάλη εποπτεία για την ολοκλήρωση του έργου αλλά και για την επίτευξη των οργανωτικών στόχων.
- Η θεωρία Χ χαρακτηρίζεται από αυστηρό εξωτερικό έλεγχο των υπαλλήλων, ενώ η θεωρία Υ χαρακτηρίζει την επιείκεια στον έλεγχο.
- Σύμφωνα με τη θεωρία Χ, υπάρχει πλήρης συγκέντρωση της εξουσίας, στην οργάνωση, δηλαδή η δύναμη βρίσκεται στα χέρια των κορυφαίων στελεχών. Αντίθετα, θεωρείται θεωρητικά η αποκέντρωση της αρχής Y, η οποία περιλαμβάνει τη συμμετοχή των εργαζομένων στη διαχείριση και τη λήψη αποφάσεων.
- Το στοιχείο της αυτοκίνησης απουσιάζει, όπως στη θεωρία X, αλλά υπάρχει θεωρητικά Y.
- Με βάση τη θεωρία Χ, οι εργαζόμενοι τονίζουν τις ψυχολογικές ανάγκες και τις ανάγκες ασφάλειας. Αντίθετα, με βάση τη θεωρία Y, οι εργαζόμενοι επικεντρώνονται στις κοινωνικές ανάγκες, τις ανάγκες εκτίμησης και τις ανάγκες της αυτοεκτίμησης.
συμπέρασμα
Η θεμελιώδης διάκριση μεταξύ αυτών των δύο είναι η μεταχείριση υπαλλήλων όπως τα παιδιά και η μεταχείριση των εργαζομένων όπως οι ενήλικες. Πρόκειται για δύο ξεχωριστά σύνολα υποθέσεων των διαχειριστών που απεικονίζουν τα δύο μοντέλα του κινήτρου του ανθρώπινου δυναμικού, τα οποία υιοθετούνται από τους διαχειριστές.
